บทนำ - CUT
“ไอ้!...!!!" เด็กหนุ่มอ้าปากค้าง
สิ่งแปลกปลอมชำแลกเข้ามาไม่มีการบอกกล่าว
ความจุกเสียดตีตื้นพร้อมความเจ็บปวดแล่นแปลบไปยังบั่นท้ายที่ไม่เคยถูกสัมผัส
เขาเจ็บ!
เจ็บจนพูดไม่ออก!!
"อึก! ย อย่า!" แรงกระแทกเริ่มต้นในจังหวะช้าสลับเร็ว
ไร้ความปราณี
ไร้ความอ่อนโยน
มีเพียงความดุดันและป่าเถื่อน
ฮิวงะกัดฟันกรอดทั้งโกรธเคืองและอับอาย
ความรู้สึกปนเปถูกกลั่นเป็นหยดน้ำตา หากแต่คนกระทำกลับเร่งจังหวะไม่สนความรู้สึกคนใต้ร่าง
พั่บๆๆ
เสียงเนื้อกระทบกันอย่างหยาบโลน
จังหวะรักรุนแรงขึ้นตามใจคนตัวใหญ่ คิโยชิจับสะโพกมนมั่น อัดแรงรักเข้าไปเต็มที่
เสียงสะอื้นดังมาให้ได้ยินเป็นระยะแต่แทนที่เขาจะหยุด อารมณ์กลับพุ่งพล่านจนต้องโถมกายใส่แรงๆแม้นจะเห็นเลือดไหลลงมาตามง่ามขาอีกฝ่ายก็ตามที
เขาสุขสมก็พอแล้ว
ฮิวงะจะเป็นยังไงทำไมต้องสน
"ฮึก! ค คิโยชิ พ พอเถอะ
อ่า!!" ปากอิ่มสั่นระริก เขาส่ายหน้าพัลวัน
ความเจ็บเสียดถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกบางอย่าง ฮิวงะน้ำตาไหลพรากบอกไม่ได้ว่าตอนนี้รู้สึกดีหรือแย่
เด็กหนุ่มสังเกตร่างบางก็แสยะยิ้ม
มืออุ่นเอื้อมไปคว้าแกนกลางเต็มวง ขยับขึ้นลงตามจังหวะการสอดประสาน
เสียงร่ำไห้แปรเปลี่ยนเป็นครางหวือ
หากแต่เจ้าตัวคงรับไม่ได้ถึงได้ยกมือปิดปากทันที
"ครางเลยสิฮิวงะ เสียวอยู่ไม่ใช่หรอ"
"อึก! ม ไม่! อ๊า!!"
ดวงหน้าหวานเชิดขึ้น ร่างสูงจงใจถอดกายเกือบสุดแล้วกระแทกกลับจนมิดด้าม
ทำซ้ำๆจนเด็กหนุ่มแทบขาดใจกับสัมผัสแปลกใหม่แฝงความรัญจวนในครั้งนี้
แกนกายตั้งชันเริ่มมีน้ำปริ่มเยิ้มลงมา
ตัวสั่นระริกราวกับคนต้องลมหนาว ความเสียวซ่านโจมตีคนอ่อนประสบการณ์จนไม่อาจควบคุมตนเองได้
ฟันขาวกัดปากตัวเองแน่น พยายามกลั้นเสียงสุดชีวิตแต่มันกลับยากเสียเหลือเกิน
ไม่ไหวแล้ว...เขาอยากปลดปล่อย
ฮิวงะหลับตาพริ้ม
ถูกกระทำทั้งหน้าและหลัง ความต้องการครอบงำอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน อารมณ์ทะยานสูงจนเกือบแตะเพดานหากแต่คนตัวโตกลับแกล้งไม่เลิก
เขาถอนกายออกกระทันหันจนขาอ่อนหุบฉับเพราะรู้สึกโหวง
ไม่ปล่อยให้เสียเวลาเปล่า
ร่างสูงจับพลิกคนใต้ร่างให้คลานสี่ขา เด็กหนุ่มซ้อนหลังร่างบาง
ดุนดันความต้องการกับช่องทางสั่นกระตุก ถูไถกับร่องก้นนิ่มโดยไม่คิดจะสอดใส่
"นาย...อ๊าาา!!"
ทันทีที่ผ่อนคลาย ของแข็งก็กระแทกใส่จนมิดด้ามอีกครั้ง แวบหนึ่งเขาเห็นคิโยชิยิ้ม
เป็นรอยยิ้มที่หื่นกระหายและสะใจอยู่ไม่น้อย
แรงสอดประสานลุกโหมกระหน่ำ คราวนี้เด็กหนุ่มไม่รีรอจัดเต็มตั้งแต่เนิ่นเพราะเขาเองก็เริ่มทนไม่ไหวแล้วเช่นกัน
"อาา...ฮิวงะ"
"อื้ออออ!...อ๊า...อ๊ะ...อ๊า!!"
ร่างบางตัวสั่นคลอน มือเล็กจิกพื้นแน่น อ้าปากครางไม่อายใคร
อีกฝ่ายเร่งจังหวะรัวเร็วเสียจนเขากระตุกปลดปล่อยเปรอะเต็มพื้น ในขณะที่คิโยชิกระแทกมาสองสามครั้งก็ปลดปล่อยเข้ามาในตัวเขา
"แฮ่กๆ"
เสียงหอบหายใจดังประสานในความเงียบ คิโยชิถอนกายออก
ลุกขึ้นแต่งตัวก่อนเหลือบมองผลงานชิ้นเอกด้วยสายตาเรียบนิ่งทว่าเรียวปากกลับยิ้มพอใจราวกับคนวิกลจริต
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น